We zijn er bijna

Terwijl ik dit schrijf zitten we bij elkaar op de hotelkamer in Auckland, en is onze laaste avond in NZ een feit. Eergisteren zijn we uit Pauanui in de Coromandel vertrokken met als bestemming de Bay of Islands. Ook deze keer hadden we, naar zeggen van de eigenaars van de lodge waar we zaten, een flinke rit voor de boeg. Na ongeveer 1,5 uur rijden kwamen we op het langste stuk snelweg van NZ de weg naar en van Auckland. We verbaasden ons hevig over het rijgedrag van de meeste Nieuw Zeelanders, die consequent op de rechterrijstrook blijven rijden, wat volgens Annemiek en Michael in Nedeland "linksplakkers" genoemd worden. Het laatste stukje is tolweg en dat hebben we vermeden door naar Orewa te rijden en daar te lunchen. Het was keurig na ongeveer 2 uur rijden. De zon scheen en de temperatuur was weer tot tropische hoogte gestegen en brandde op de huid. Nadat wij een heerlijke toasted sandwich gegeten hadden kon Amy zich helemaal uitleven bij de fonteintjes aan de overkant van de weg. Na een schoorvoetend begin eindigde de spartelpartij drijfnat, maar had ze zich erg vermaakt. Verder op de route zijn we nog gestopt bij de Whangarei Falls, een waterval van 26 meter hoog, en door de vele regen van de laatste tijd best wel imposant. Na nog een goed uur rijden reden we de Bay of Islands in en hadden in Paihia een hotelkamer op de begane grond, met een werkelijk prachtig uitzicht op de baai. De volgende ochtend zijn we heel vroeg opgestaan om al om kaart voor acht uit te varen voor de dolfijnentocht. Het enthousiasme werd bij het aan boord gaan al direct iets getemperd doordat verteld werd dat het niet onder alle omstandigheden lukte om er ook mee te zwemmen. In eerste instantie vonden we een flinke groep dolfijnen maar eigenlijk op de verkeerde plek. Later vonden we, op open zee, alsnog een eenzame dolfijn en hebben een aantal mensen, waaronder Michael, de gok gewaagd. Zwemmen in een Oceaan met een beetje golfslag en uitgaand tij is niet makkelijk en de meeste waren daarom ook weer snel aan boord. Na terugkomst hebben we Tineke en Amy opgehaald om weer terug te keren naar Paihia, waar Michael en Annemiek en uurtje met een jetski, onder begeleiding, het water opgegaan zijn. Achter in de middag zijn we nog met het boemelbootje naar de overkant van de baai in Russel gevaren, maar Amy was inmiddels erg moe geworden en omdat de speen vergeten was zijn we na een ijsje, weer teruggegaan. Veel valt er ook niet te doen in Russel en was het voor ons meer een herinnering ophalen van 7 jaar geleden toen wij hier overnacht hebben. Vanochtend zijn we weer vertrokken uit Paihia, nadat we, vlak voordat we konden uitchecken, door het afgaan van het brandalarm naar buiten gestuurd werden. Na enige inspectie bleek het loos alarm, maar hierdoor liepen we wel enige vertraging op, op het schema. Het plan was om 's middags Auckland nog even in te gaan, maar daarvan is, mede door wederom een foutieve tijsinschatting van ondergetekende, niets terecht gekomen. Na een bezoek aan de Kauri Coast, de andere kant van net eiland waar de grootste en oudste Kauri boom staat (2000 jaar oud), arriveerden we rond half vijf in ons laatste hotel, in de buurt van het vliegveld. Michael en ik hebben de auto daarna ingeleverd bij het vliegveld en zijn met de taxi teruggereden naar het hotel. We weten inmiddels dat Marciano onderweg is en goed aangekomen is in Dubai. Terwijl ik dit schrijf hangt hij alweer in de lucht voor zijn trip van ruim 14 uur naar Brisbane. Wij hebben nog een kort nachtje voor de boeg. Morgen om half vijf gaan we al met de bus naar het vliegveld, en vliegen we om kwart voor zeven ook naar Brisbane. Als het allemaal goed gaat komen wij dan ongeveer drie kwartier na Marciano, daar aan en kan ons avontuur in Australie beginnen.